Szacuje się, iż pół ogólnoświatowej fabrykacji ołowiu wykorzystywana jest właśnie do wytwarzania akumulatorów kwasowo-ołowiowych.
Po podłączeniu obciążenia kwas siarkowy wkracza w reakcję ze składnikami aktywnymi oraz w aspekcie tego wytwarza się woda, a ponadto osadzający się na elektrodach siarczan ołowiu. Tok ten bezpośrednio przykłada się do zmniejszenia gęstości elektrolitu, a to ma wpływ na wartość napięcia na elektrodach. W stanie pełnego naładowania napięcie na jednym ogniwie winno wynosić mniej więcej 2,1V, a gęstość elektrolitu 1,28 kg/dm3. W większości akumulator składa się z 6 takich ogniw połączonych szeregowo, co daje napięcie nominalne w stanie naładowania 12,6V. Produkowane mogą być akumulatory w konfiguracjach 6V i 24V.
Klasyczny model akumulatora kwasowo-ołowiowego to tzw. akumulator kwasowy mokry. Nazwa ta wynika z powodu tego, że elektrolit znajdujący się między płytami (elektrodami) jest w stanie ciekłym. Stosowany jest zwłaszcza w przewozie - większość wozów wyposażona jest właśnie w takiego rodzaju akumulatory.
Właściwością charakterystyczną takich ogniw jest to, iż by zatrzymać je w niezłym stanie opłaciłoby się dokonywać okresowej obsługi. Polega ona często na uzupełnianiu elektrolitu, ponieważ woda w nim zawarta po dłuższym czasie wyparowuje i negatywnie wpływa to na parametry i żywotność akumulatora.
Tegoż modelu konstrukcje są niepodatne na przeładowanie - ładowanie następuje przy otwartych korkach, zatem nie zagraża wybuch jak również inne niepożądane rezultaty spowodowane wydzielaniem się gazów. Wykorzystywane w głównej mierze, jako jednostki rozruchowe dające duży prąd w początkowej fazie pracy, by po chwili wrócić do nominalnej mocy. Akumulatory, w których jest bezpośredni dojście do elektrolitu stają się przestarzałą technologią, jaka niedawno zastępowana zostaje przez tzw. akumulatory bezobsługowe.